Kauczuk EPDM (kauczuk etylenowo-propylenowo-dienowy) to rodzaj kauczuku syntetycznego, który znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach. Dieny używane w produkcji kauczuków EPDM to etylidenonorbornen (ENB), dicyklopentadien (DCPD) i winylonorbornen (VNB). Typowo stosuje się 4-8% tych monomerów. EPDM to kauczuk klasy M zgodnie z normą ASTM D-1418; klasa M obejmuje elastomery posiadające łańcuch nasycony typu polietylenowego (M pochodzi od bardziej poprawnego określenia polimetylen). EPDM jest wytwarzany z etylenu, propylenu i komonomeru dienowego, który umożliwia sieciowanie poprzez wulkanizację siarkową. Wcześniejszym krewnym EPDM jest EPR, kauczuk etylenowo-propylenowy (przydatny w kablach elektrycznych wysokiego napięcia), który nie jest otrzymywany z żadnych prekursorów dienowych i może być sieciowany wyłącznie metodami rodnikowymi, takimi jak nadtlenki.
Podobnie jak w przypadku większości kauczuków, EPDM jest zawsze stosowany w połączeniu z wypełniaczami, takimi jak sadza i węglan wapnia, oraz z plastyfikatorami, takimi jak oleje parafinowe, i ma użyteczne właściwości gumowe tylko po usieciowaniu. Sieciowanie odbywa się głównie poprzez wulkanizację siarką, ale jest również przeprowadzane za pomocą nadtlenków (dla lepszej odporności termicznej) lub żywic fenolowych. Promieniowanie wysokoenergetyczne, takie jak wiązka elektronów, jest czasami wykorzystywane do produkcji pianek oraz przewodów i kabli.
Czas publikacji: 15 maja 2023 r.